Szorc (Schortcz, Schurtcz) Piotr z Obrębu h. Mora (zm. ok. 1503), rotmistrz wojsk królewskich, starosta kiszewski, namiestnik starosty malborskiego.
Krewnymi S-a byli: Paweł zwany Szorc z Obrębu na Mazowszu, który od ok. r. 1420 zaczął pisać się ze Sławca (pow. łomżyński), po nabyciu jego części od Mikołaja z Małoklęki, jego brat, Piotr Szorc z Olszyn, podsędek i sędzia wizneński, oraz Borek Szorc z Obrębu (u A. Bonieckiego: Borek z Góry i Obrębu), wojski czerski, podskarbi i marszałek na dworze książąt mazowieckich.
W czasie wojny trzynastoletniej zaciągnął się S. do wojsk kor.; jako rotmistrz występował w dokumentach od r. 1461. Król Kazimierz Jagiellończyk co kilka miesięcy układał się z nim w sprawie zapłaty za służbę. Za wierność i zasługi podczas wyprawy pruskiej otrzymał S. od króla 5 IX 1464 w Łęczycy starostwo w Starej Kiszewie (woj. pomorskie, pow. kościerzyński) oraz zapis 1 tys. fl. na tych dobrach. Po Wielkanocy (1465), podczas pobytu króla na Litwie, S. i inni dowódcy najemników królewskich: Tomiec, Jan Jasieński i Jan Bukowski, z powodu niewypłaconego żołdu, zagrozili spustoszeniem katedry gnieźnieńskiej i klasztoru kanoników regularnych w Trzemesznie; ustąpili dopiero po wypłaceniu im przez bp. poznańskiego Andrzeja Bnińskiego 1 tys. fl. We wrześniu 1465 uczestniczył S. w oblężeniu Starogardu przez wojska kor., dowodzone przez Pawła Jasieńskiego; wraz z nim i Wawrzyńcem Schrankiem został w październiku t.r. uprowadzony przez oddział obrońców miasta, udających zaciężnych królewskich. W sierpniu 1466 wycofujące się ze Starogardu wojska krzyżackie przeniosły jeńców do Chojnic; zwolniono ich po kapitulacji miasta 28 IX t.r.
Zakończenie wojny umożliwiło S-owi osiedlenie się w Starej Kiszewie i objęcie starostwa. W marcu 1472 otrzymał zapis 200 fl. węgierskich na Starej Kiszewie i przynależnych do starostwa wsiach. Na polecenie króla miał t.r. zebrać i opłacić rotę na wyprawę przeciw Mikołajowi Tungenowi, pretendentowi do biskupstwa warmińskiego, który od wiosny usiłował podporządkować je zbrojnie. Wojska królewskie dowodzone przez Jana Kościeleckiego poniosły klęskę, a S. dostał się do niewoli. W r. 1473 otrzymał S. od Kazimierza Jagiellończyka tytułem rekompensaty za koszty wyprawy 100 fl., zapisanych na majątku kiszewskim, w r. 1474 – 100 grzywien polskich, a na początku sierpnia 1476 dodatkowo 50 fl. W l. 1485–6 odnotowano w królewskiej księdze skarbowej wyasygnowanie na rzecz S-a 160 fl. przez woj. pomorskiego Mikołaja Wulkowskiego oraz 30 fl. wypłaconych przez Gdańsk z należności królewskiej.
Ok. r. 1485 został S. jednym z najbliższych współpracowników star. malborskiego Zbigniewa Tęczyńskiego; podczas jego nieobecności sprawował władzę w Malborku obok trzech innych zarządców z kompetencjami namiestniczymi, przy czym w prowadzonej przez nich korespondencji podpisywał się na pierwszym miejscu, od r. 1494 niekiedy nawet jako starosta. Realizując politykę królewską w Prusach, naraził się Gdańskowi; gdy starał się interweniować u monarchy w sprawie kupca i banity Grzegorza Materny, wywołał tym oskarżenia gdańszczan o sprzyjanie mu oraz ich protest u króla Jana Olbrachta; ostatecznie władca wystosował pismo wzywające S-a do zaprzestania wspierania Materny. Po ustąpieniu w r. 1496 Tęczyńskiego ze starostwa pozostawał S. faktycznym zarządcą zamku malborskiego. Star. malborskim tytułował się jeszcze w październiku 1501, choć w tym samym czasie jako starostowie malborscy występowali także inni. Podpisany jako zarządca, donosił S. gdańszczanom w styczniu 1503 o wysłaniu konnych dla ochrony kupców gdańskich, wracających z jarmarku toruńskiego. Przebywając na miejscu, pełnił obowiązki starościńskie w zastępstwie starosty, Piotra Szafrańca, który nie rezydował w Malborku. Oddanie i zasługi S-a na tym polu docenili nawet gdańszczanie. W maju t.r. Prusacy wystąpili do króla Aleksandra Jagiellończyka o pozbawienie Szafrańca urzędu, a powierzenie go komuś z miejscowej szlachty lub któremuś z przybyszów zasiedziałych w Prusach, S-owi lub wójtowi malborskiemu Mikołajowi Szpotowi. S. w zapisce królewskiej księgi skarbowej z 26 VIII 1503, kiedy otrzymał 100 fl., tytułowany był kaszt. malborskim. W sierpniu t.r. otrzymał od króla poł. majątku po zmarłym mieszczaninie malborskim; w liście do bp. warmińskiego Łukasza Watzenrode z 28 IX władca donosił, że wynagrodził już S-a zgodnie z jego zasługami. S. zmarł prawdopodobnie pod koniec r. 1503.
Żoną S-a była, wywodząca się z możnego rodu pomorskiego, Barbara ze Świncza; Kazimierz Jagiellończyk potwierdził jej 14 VI 1471 zapis 500 fl. węgierskich na dobrach kiszewskich. Zapewne z tego małżeństwa pochodził syn Jan (zm. 1532), po śmierci S-a star. kiszewski i dziedzic Grąd (paraf. Nowogród) w ziemi łomżyńskiej, żonaty z Gertrudą z Kiszewa, z którą miał dwóch synów Jana i Piotra. Prawnukiem S-a był Jan Szorc (zob.), podkomorzy malborski.
S. jest patronem jednej z ulic w Starej Kiszewie.
Boniecki, VI; Czaplewski, Senatorowie Prus Król.; Dachnowski, Herbarz, s. 177; Herbarz Ignacego Kapicy Milewskiego (dopełnienie Niesieckiego), Kr. 1870 s. 404–7; Kojałowicz W., Historiae Lituanae pars prior, De Rebus Lituanorum Ante susceptam Christianam Religionem, conjunctionemque Magni Lituaniae Ducatus cum Regno Poloniae Libri Novem, Dantisci 1650 s. 286; Niesiecki, VIII; Oracki, Słown. Warmii, Prus Ks., II; – Biskup M., Trzynastoletnia wojna z Zakonem Krzyżackim 1454–1466, W. 1967; Brodzicki C., Ziemia łomżyńska do roku 1529, W. 1999 s. 68, 103; Lata wojny trzynastoletniej w „Rocznikach, czyli kronikach” inaczej „Historii polskiej” Jana Długosza (1454–1466), Oprac. S. M. Kuczyński, K. Górski, Ł. 1965 II 202; – Akta Stanów Prus Król., I–IV; Cod. epist. saec., XV; Die Danziger Chronik vom Pfaffenkriege, Scriptores Rerum Prussicarum, Hrsg. T. Hirsch i in., Leipzig 1870 IV 682; Długos z, Annales, XII; Górski, Starostowie malborscy; Inventarium omnium et singulorum privilegiorum, litterarum, diplomatum, scripturarum et monumentorum quaecunque in Archivo Regni in arce Cracoviensi..., Wyd. E. Rykaczewski, P. 1862 s. 90, 93; Matricularum summ., I, IV; Mon. M. Aevi, XI (Index actorum saeculi XV ad res publicas Poloniae spectantium quae quidem typis edita sunt exceptis his); Stryjkowski, Kronika Pol., s. 5; Teki Pawińskiego, I (Liber Quitantiarum Alexandri Regis ab a. 1502 ad 1506), II (Liber Quitantiarum Regis Casimiri ab a. 1484 ad 1488).
Tomasz Maćkowski